No tens activat JAVASCRIPT al navegador, pots navegar en la nostra web tranquil·lament, però et recomanem que ho activis perquè puguis fer us del Web amb totes les funcionalitats.

Mi propia experiencia

Hola, me llamo Sandra y hace un tiempo me diagnosticaron trastorno bipolar.

Bueno, al principio no entiendes nada de lo que te está pasando, te preguntas muchísimas cosas de las cuales no encuentras ni una respuesta, al menos que te guste o entiendas. Con el tiempo te das cuenta que ya no eres la misma persona. En mi caso he tenido épocas de euforia, maníacas, depresivas... Te das cuenta que ya no te relacionas con las personas como antes y que cuando intentas explicarle tu situación nunca te acaban de entender.

A mí a veces me daba la sensación que me tomaban por loca, o me decían que la medicación no servía para nada, cosa que no juzgo porque hasta mis propios familiares me lo han dicho. Pero bueno te acostumbras.

Este texto lo iba a enviar en un momento de mi vida en el cual llevaba un año y medio con mi ex pareja y la verdad que la situación ha cambiado bastante. Supongo que a mejor.

Hoy en día sigo teniendo mis dudas sobre mi enfermedad por llamarla de alguna manera. Me he comido mucho la cabeza intentando buscar una respuesta a todo, tal vez una solución o algo que me tranquilizara.

Estoy segura que aún me queda mucho por avanzar y aprender, pero de lo que si estoy segura que a esta sociedad le queda mucho más por aprender que a mi. Y no los culpo de no entenderlo porque jamás nadie seguramente se habrá parado a explicarles lo que es convivir con una enfermedad mental y como nos llegamos a sentir (o sí). Supongo que es complicado, pero no imposible. 

Un abrazo. Espero que les sirva de ayuda.

Sandra

Carregant, un moment, si us plau